Ik was vanmorgen even bij mijn vader van 83 jaar in zijn groentetuin, even kijken naar wat er allemaal groeit en bloeit.
Zijn groentetuin met als doel zoveel mogelijk kunnen oogsten. Logisch toch, dat is wat we hebben geleerd.
'Neeeeeh!' Zegt mijn vader meteen. 'Deze zijn niet goed, dat gaat helemaal fout.' Ik hoor echt de ernst in zijn stem en mijn gevoel veranderd naar het randje van: Wat erg/wat kunnen we doen?
Nog steeds zie ik de schoonheid van deze prachtig bollen en vind het fascinerend en magisch mooi hoe er tientallen mini bloempjes zich uit tientallen kleine knopjes ontvouwen.
Mijn vader vervolgd zijn VERHAAL:
Dit zijn uien en doordat ze zijn gaan bloeien geeft hij geen uien, deze zijn niet te eten.
Maar kijk dan pap hoe prachtig hij nu bloeit! Hij heeft het niet gehoord.
Ik zag enkel de schoonheid van het groeien en bloeien en weet dat er vast nog wel ergens uien te krijgen en anders kies ik iets anders, er is zoveel eten.
Voor mijn Paps: Geen uien dit jaar.